چه کربلا ست که آدم به هوش می آید
هنوز ناله زینب به گوش می آید
چه کربلاست کز آن بوی سیب می آید
صدای ناله ی مردی غریب می آید
چه کربلاست کز او بوی مشک می آید
هنوز ناله زلب های خشک می آید
چه کربلاست که بوی گلاب می آید
صدای گریه طفل رباب می آید
چه کربلاست که بوی عبیر می آید
صدای کودک نا خورده شیر می آید
طلاب واقعی که مطلوب خلق و محبوب خالقند، آنانند که در مدرسه دین ابجد یقین می خوانند و در مدرس عترت الفبای عزت می آموزند و در مکتب قرآن مشق عرفان می نویسند.
هرکه «الفبای طلبگی» را نداند، دچار «جهل مرکب» می شود. و هرکه با زیر و زبر «آیات علم» و «سوره های معرفت» بیگانه باشد، قرائتش غلط خواهد شد.
پس باب اول کتاب حوزه، آموختن این الفبا و آشنایی با حرکات وسکنات این فرهنگ است. تا طلبه از «طلبه نما» متمایز شود.
زندگی شان عطف به مبدا است و وصل به معاد. با نفی خود اثبات خدا می کنند و غرور را از نفس خویش جدا.
در محرمات، اهل توقف اندو در شبهات اهل احتیاط. ضمیر خود را در افق تقوا ظاهر می سازند، با شهرت و نام، خود را گم نمی کنند و با پست و مقام و چند سلام، پشت به حوزه نمی کنندو «معانی» نخوانده به «بیان» نمی پردازند.
به جرح و تعدیل نفس مشغولند و هر روز عمر خود را «تجزیه و ترکیب» می کنند.
افعال شان بی حرف عله، به مصدر خلوص بر می گردد. اسم شان مبنی بر فتح است و فعل شان لازم و حرفشان جازم.
نه در حرف، منفی بافند، نه در ادعا اهل لاف و گزاف. نه در جای وقف، حرکت می کنندو نه در جای حرکت، اهل وقفند.
از معتکفان حجره«لم و لما» بیزارند واز سایه نشینان «لیس و لا» برکنار.
مشتق اند، اما از علم. جامدند، اما بر دین. اجوف اند، اما از ریا. ناقص اند، اما از رذایل. مجردند، اما از تعلقات. مزیدند اما در فضایل. قبای ریاضت بر تن دارند و عبای عبادت بر دوش. نعلین اراده در پا و زمزمه تهجد در گوش. با عینک بصیرت، کتاب نفس را مرور می کنند، با ذره بین محاسبه، عیوب خود را می یابند و با قلم تهذیب، خطاها را اصلاح می کنند.
به حجت ظاهر قایلند، اما از باطن خود غافل نمی شوند. حاشیه می خوانند، ما در متن اند. هم آشنا به اشارات اند، هم کنایه. هم اهل رسالتند، هم رساله.
هم صاحب کفایت اند، هم کفایه. هم اجازه «جهاد» می گیرند، هم «اجتهاد».
«ماهیت» را فدای «وجود» نمی کنند، بر متن دین حاشیه دنیا نمی زنند. فروع نفسانیات را به اصول الهیات بر می گردانند. نه در عرصه جر و بحث، مجرور جدل می شوند و نه ازخط اصیل، نسخه بدل.
از محکمات دین، طفره نمی روند و در متشابهات دل سرگردان نمی شوند.
نه «رسائل» را وسیله دنیا می کنند و نه «مکاسب» را دکان کسب می سازند.
نه در شعر، قافیه خلوص را می بازند، نه در خطابه، قول بلا عمل دارند. نه در تالیف به تفرقه می افتند و نه در تحقیق از حق دور می شوند. نه در فکر، دچار دور و تسلسل اند، نه در عمل اسیر جهل و تغافل.
صرفشان حرف را از معاد می زند. نحوشان، صرف آخرت می شود. کلامشان تجریدی است و فلسفه شان صداریی. فقه شان جواهری است و اصولشان رسائلی.
منطق شان عاشورایی است و حماسه شان حسینی و عرفان شان سجادی. بدیع شان بدعت ستیز است و بیان شان شبهه سوز و از بدایه حکمت تانهایه حکومت، در خط امام و ولایت اند. از مقدمات، فراتر می روند، از سطح به عمق می رسند و در خارج، به داخل می اندیشند. هم حجره«حالند» و هم بحث «اشتغال».
بیش از «مدرک» به «درک» می اندیشند. بیش از «مدارج» به «معارج». درسشان «تکلیف» است و امتحانشان «جهاد» و قبولیشان «شهادت».
این ها گوشه ای از الفبای طلبگی است.
خدایا ما را با الفبای این کتاب، آشنا بگردان، «عَرَض هایمان» را «جوهر» کن و «مفردهایمان» را «جمع» گردان. انقلابیون ما را «مقدس» و «مفید» کن و مدرسان مان را چون«مدرس» و «شهید».
خدایا تا مار را اهل«ضمیر» نکرده ای، «ظاهر» نکن
عید قربان است ای یاران گل افشانی کنید
در منای دل وقوف از حج کنید
تا نیفتاده است جان در پنجه گرگ هوا
گوسفند نفس را گیرید و قربانی کنید
ای عزیزان به شما هدیه ز یزدان آمد
عید فرخنده نورانی قربان آمد
حاجیان سعی شما شد به حقیقت مقبول
رحمت واسعه ی حضرت سبحان آمد
دل سفر کن در منا و عید قربان را ببین
چشمه های نور و شور آن بیابان را ببین
گوسفند نفس را با تیغ تقوی سر ببر
پای تا سر جان شو و رخسار جانان را ببین
عید سعید قربان مبارک
از طرف گروه وتیم حامیان مدیریتی و روابط عمومی ذاگر
اهل بیت کربلایی محمد حسین روحی
هر چند حال و روز زمين وزمان بد است
يك تكه از بهشت در آغوش مشهد است
حتي اگر به آخر خط هم رسيده اي
اينجا براي عشق ،شروعي مجدد است
هر جا دلي شكست به اينجا بياورند
اينجا بهشت،شهر خدا ،شهر مشهد است.
شهادت امام رضا(به روایتی)تسلیت باد
کربلایی محمد حسین روحی
98/05/04
شهر رمضان الذی انزل فیه القرآن
سلام بر ماه رمضان، سلام بر ماه میهمانی خدا، سلام بر نزول فرشتگان، سلام بر قدر و منزلت قرآن
روزهای پایانی ماه شعبان را پشت سر می گذاریم و کم کم در آستانه پر فیض ماه مبارک رمضان وارد می شویم. روزهایی که نخوردن و ننوشیدن از جمله کارهای ظاهری بندگان خدا و غیر از آن باید در تمامی اعمالمان محدودیتهای ویژه ای داشته باشیم. باید همچون اعیاد و جشنهایی که بهترین لباسها را زینت بخش خودمان می کنیم، خود را آراسته و با روح و روانی شایسته و بایسته وارد این میهمانی شویم، چرا که اینجا صاحبخانه خدا است و میهمانان مومنینی که در راه ورود به درگاهش سر از پای نمی شناسند.
پیشاپیش فرارسیدن ماه مبارک رمضان را تبریک عرض می نمائیم. یکی از پر فضیلت ترین اعمال انسانها در این ایام خواندن کلام الهی اس
گرفته ام با/این اشک روان/احیای شب ِ/نیمه ی شعبان
آمدم در ِ/خانه خدا/با دست خالی/با ناله و آه
اَستَغفرالله اَستَغفرالله
بیچاره ام من/آواره ام من/غیر از این خانه/جایی ندارم
از فرط عصیان/زار و پریشان/داده ام از کف/صبر و قرارم
جرمم سنگین است/سرم پاین است/بگذر از من در/نیمه ی این ماه
اَستَغفرالله اَستَغفرالله
نور قیامم/روح قعودم/حال رکوعم/ذکر سجودم
شرمنده ام ای/حیّ متعال/هنگام ِ گناه/یادت نبودم
ببین در حَبسَم/اسیر نَفسَم/در راه تقوی/افتادم در چاه
اَستَغفرالله اَستَغفرالله
با لطف خاصت/ای حیّ اعلا/خاک مرا کن/خاک شهدا
الهی العفو/الهی العفو/به حقّ خون ِ/پاک شهدا
به حقّ آنکه/با جسم پر خون/کرده مناجات/بین قتلگاه
اَستَغفرالله اَستَغفرالله
هنوزم ای دل/سر ِ حسین ِ/فاطمه باشد/روی نیزه ها
دست ابالفضل/بر روی زمین/نیلی ز سیلی/روی بچّه ها
هذا حسین ِ/زینب بلند است/با یک صدای ِ/محزون و جانکاه
اَستَغفرالله اَستَغفرالله
به تقویم ها اعتمادی نیست،
اگر تحولی در دل و زندگیت روی داد مبارک است؛
راز نو شدن را باید دانست
و گرنه بهار یک فصل تکراریست!
گذشت عمر تبریک ندارد.
صافی دلها و نو شدن ها تبریک دارد.
شاد ترین ایام را برایتان آرزو دارم
نه برای امروز ، بلکه برای فردای هر روز . . .
سال نو مبارک
از طرف گروه وتیم حامیان مدیریتی و روابط عمومی ذاگر
اهل بیت کربلایی محمد حسین روحی
درباره این سایت